Dün bugün belki de yarın; dün bu gündü yarın da dün. Girişimizi yaptıysak ki bence bu hala bir giriş devam. Blog adımı Umut koydum. Selam dostum ben Umut. Umutları, boşa çıkmış, çıkan, çıkacak Umut. Başkasına umut bağlamayı bıraktım. Mesela babama yaslanmayı bıraktım artık. Tek umudum var ben ve hayatı kavrayabilme ihtimalim. Aslında kavradım sanki. Hayat bilinmezlikleriyle yorar çoğu zaman korkutur ama neredeyse hep bir çıkış vardır. Çıkış sensin çıkış her zaman sensindir. Beynin uçsuz bucaksız milyonlarca sinirin yaşadığı inanması güç bir şehir. O şehir sensin. O şehri kısıtlama ki çıkış hep sen olasın. Hayatı kavramış mıyım? Nasıl? Bitti mi sandın? Yanlış sandın dostum. Mutlu olmak için, iyi hissetmek için zengin olmayı beklemek zorunda değilsin. Mutsuzsan seni mutsuz kılan şeyleri bul ve hayatından yaka paça at. Çıkaramıyorsan mesela ben gibi seni mutsuz kılan şey bizzat ailen ise yapabileceklerin sınırlıdır. Hele yaşın küçükse Allah Allah tufan misali ne yaparsan yap çe...
Kendi dünyam ve düşüncelerim. Bu dünyada neler olabileceğini bilemezsin.